24.2.10

Μύρισε …ροδάκινο στην φετινή Εικαστική Άνοιξη


Με την ομαδική έκθεση ζωγραφικής του Μορφωτικού Συλλόγου Βελβεντού που έχει σαν τίτλο ««Ροδακινιά… Δέντρο, άνθη, καρποί…», άνοιξε τις πόρτες της στο κοινό την περασμένη Τετάρτη η φετινή «Εικαστική Άνοιξη», που διοργανώνει με επιτυχία τα τελευταία χρόνια η Δημοτική Επιχείρηση Πολιτισμού του Δήμου Κοζάνης, στον εκθεσιακό χώρο έναντι από την Ιερά Μητρόπολη.

Η Εικαστική Άνοιξη είναι ένα εικαστικό γεγονός όπου εδραιώθηκε τα τελευταία χρόνια και πλέον έχει γίνει θεσμός. Στους κόλπους της, έχουν φιλοξενηθεί δεκάδες καλλιτέχνες –ζωγράφοι, εικαστικοί, φωτογράφοι κ.α.- στους οποίο δόθηκε το βήμα να παρουσιάσουν τη δουλειά τους στο ευρύ κοινό, το οποίο μάλιστα αποδεικνύεται χρόνο με το χρόνο ιδιαίτερα φιλότεχνο. Φέτος το πρόγραμμα περιλαμβάνει συνολικά έντεκα εκθέσεις, που θα ταξιδέψουν το κοινό στον κόσμο της ζωγραφική, της χαρακτική, των εικαστικών κατασκευών και της φωτογραφίας.



Πλήθος κόσμου που είχαν την ευκαιρία να δουν από κοντά και να θαυμάσουν τα πολύ όμορφα, πολύχρωμα έργα ζωγραφικής της έκθεσης, με φόντο το αγαπημένο φρούτο των Βελβεντινών –και όχι μόνο- το ροδάκινο. Το τμήμα ζωγραφικής – ομάδα ενηλίκων, του Μορφωτικού Ομίλου Βελβεντού αποτελείται από 40-50 άτομα, ενώ στην έκθεση συμμετέχουν με έργα τους γύρω στα 30 άτομα. Τα έργα είναι εμπνευσμένα από την περιοχή του Βελβεντού και απεικονίζουν εικόνες από περιοχές του, παραλίμνιες αλλά και από τους πρόποδες των χωραφιών όπου καλλιεργείται ο καρπός. «Οι καλλιτέχνες έχουν καταθέσει στην έκθεσή τα προσωπικά τους βιώματα. Έχουμε όλοι περάσει από αυτό το στάδιο και τα συναισθήματα είναι πλούσια» λέει χαρακτηριστικά στον «Π.Λ.» το μέλος του συλλόγου Σταυρούλα Βλάχου. Όσο για την πηγή έμπνευσης, δε είναι άλλη από το ροδάκινο: «Τα μέλη του συλλόγου έχουν εμπνευστεί από το περιβάλλον το οποίο ζούμε. Η ροδακινιά είναι μέρος της ζωής μας και αν μη τι άλλο, σε αυτή περιοχή η ροδακινιά έχει τόσο ενεργή παρουσία και εμείς φυσικά θα εμπνεόμαστε από αυτή».

Στα έργα βλέπει κανείς όλες τις εποχές της ροδακινιάς, από το άνθισμα μέχρι και τον καρπό της, την συγκομιδή στο χωράφι κ.α.. Η ροδακινιά, είναι ένα δέντρο που παραμένει όμορφο όλες τις εποχές του χρόνου. Την άνοιξη, αγναντεύει κανείς τον κάμπο ανθισμένο με ροζ λουλούδια, το φθινόπωρο τα χρώματα είναι κιτρινοπράσινα και πορτακαλιά και τον χειμώνα ακόμα και ακλάδευτες οι ροδακινιές αποτελούν, πάλι, μια εξαιρετική ομορφιά. Στόχος του συλλόγου είναι η υλοποίηση και άλλων παρόμοιων θεματικών εκθέσεων, ενώ ευρύτερος στόχος είναι να λειτουργήσει έναν μόνιμο εκθεσιακό χώρο στο Βελβεντό, όπου και θα παρουσιάζει τα έργα των μελών του. Το κοινό της Κοζάνης, σε πρώτη ανάγνωση, εντυπωσιάστηκε από την έκθεση, που αξίζει να σημειωθεί πως δεν περιλαμβάνει καθαρά και μόνο έργα ζωγραφικής, αφού στον χώρο έχει γίνει η κατάλληλη εικαστική παρέμβαση, όπως τελάρα ροδακίνων, που αντί για το φρούτο περιέχουν μέσα «ροδάκινα» με αποτυπωμένες» εικόνες από την παλιότερη ζωή στο Βελβεντό, στο χωράφι, στο μάζεμα των ροδακίνων κ.ο.κ.

Η διάρκεια της έκθεσης είναι 3 – 8 Μαρτίου και οι ώρες λειτουργίας είναι: 11.00 – 14.00 & 18. – 21.00, ενώ η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη. Η επόμενη έκθεση που θα φιλοξενήσει η Εικαστική Άνοιξη, θα είναι η έκθεση ζωγραφικής της ομάδας φοιτητών της Σχολής Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών Φλώρινας, τα εγκαίνια της οποίας θα γίνουν την Τρίτη 9 Μαρτίου, στις 8.00 μ.μ. και η διάρκειά της θα είναι 9 – 14 Μαρτίου.

Σκαλιστής με τ' όνομα



«Από πάππου προς πάππο» είναι η ρήση που ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση του κ. Χρήστου Σκαλιστή από το Επταχώρι Καστοριάς, ο οποίος ζει σήμερα στο Τσοτύλι του νομού Κοζάνης. Το πόσο αγαπά την τέχνη του ξυλογλύπτη την οποία ασκεί, φάνηκε από τα πρώτα του λόγια όταν μας καλωσόρισε με χαμόγελο στο εργαστήριό του «περάστε και βολευτείτε όπου θέλετε. Συγνώμη που δεν έχω καρέκλες, αλλά εδώ είναι χώρος δουλειάς».



Η μυρωδιά του ξύλου είναι έντονη στο εργαστήριό του, ενώ πολλές άλλες οσμές σχετικές με την επεξεργασία ξύλου αναβλύζουν από κάθε γωνιά του χώρου.

Σ’ ένα τοίχο υπάρχουν λίγες φωτογραφίες, στη μια εκ των οποίων εικονίζεται ο κ. Χρήστος με την αδερφή του και τη μητέρα του, ενώ σε μια άλλη ασπρόμαυρη ο πατέρας του, ο οποίος σε ένα ταξίδι του στην Αμερική μάλιστα τιμήθηκε από το σύλλογο Επταχωριτών.



Σκαλιστής στο επίθετο, σκαλιστής και στο επάγγελμα, ο Χρήστος έπιασε δουλειά μόλις τελείωσε το δημοτικό. «Ο πατέρας μου με ρώτησε τι ήθελα να κάνω, να σπουδάσω ή να ακολουθήσω την τέχνη, όπως μου έλεγε. Επέλεξα το δεύτερο και δεν το μετάνιωσα. Όταν ήμουν μικρός δε με άφηνε να τρέξω έξω και να παίξω, αλλά με έβαζε να κάθομαι δίπλα του για να βλέπω τι κάνει και πως δουλεύει» μας λέει ο κ. Χρήστος. Μόλις, λοιπόν, τελείωσε το δημοτικό, ξεκίνησε να φτιάχνει σχέδια με τη βοήθεια του πατέρα του. Γραμμές από δω, γραμμές από εκεί, διαβήτης, χάρακας, γρήγορα μπήκε στο πνεύμα και έμαθε ακόμη να σχεδιάζει και με κλίμακα. Το βάπτισμα του πυρός το πήρε δυο χρόνια μετά, όταν ο πατέρας του αρρώστησε και δεν μπορούσε να εργαστεί και αναγκάστηκε να ολοκληρώσει τις παραγγελίες που υπήρχαν σε εκκρεμότητα. Κάπως έτσι απέκτησε θάρρος και η δουλειά που ξεκίνησε στην πορεία έγινε λατρεία.



«Το να σκαλίζεις το ξύλο και να του δίνεις σχήματα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Χρειάζεται πολύ προσοχή το σκάλισμα στις επιφάνειες του ξύλου. Νομίζω πως πρέπει να έχεις λιγάκι μέσα σου την καλλιτεχνική φλέβα για να κάνεις τη δουλειά αυτή. Πρέπει επίσης να έχεις πολύ υπομονή και επιμονή» εξηγεί ο κ. Χρήστος. Χρόνο με το χρόνο λοιπόν απέκτησε εμπειρία και έμαθε τις τεχνικές του πατέρα του, ο οποίος τις είχε μάθει από τον παππού του που με τη σειρά τους τις είχε μάθει από τον προπάππο του. Βλέπετε, όλη η οικογένεια του ασχολούνταν με την επεξεργασία του ξύλου και με παράπονο λέει κάποιες φορές πως είναι δυστυχώς ο τελευταίος.



«Ο δικός μου μάστορας ήταν ο πατέρας μου. Κάθισα δίπλα του οκτώ χρόνια. Και η ικανοποίησή μου σήμερα είναι όταν ο πελάτης μου λέει ότι το αποτέλεσμα είναι ωραίο και μένει ικανοποιημένος» λέει ο κ. Χρήστος, ο οποίος δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία να δουλέψει ακόμη κι αν μια δουλειά δεν τον συμφέρει οικονομικά. Εντύπωση μας έκανε το γεγονός ότι δεν υπάρχουν μηχανήματα και εξοπλισμός μέσα στο εργαστήριό του κ. Χρήστου παρά μόνο τα σκαρπέλα και τα εργαλεία του πατέρα του. Μια κυρία που έκανε μαθήματα οικοκυρικής την εποχή του Εμφυλίου στο Επταχώρι, τα δώρισε στον πατέρα του. «Δεν έχω αγοράσει μηχανήματα και εξοπλισμό, γιατί πολύ απλά μου αρέσει να δουλεύω με το χέρι το ξύλο. Είναι δημιουργική εργασία και η αίσθηση του ροκανιδιού είναι μοναδική. Κάθε ξύλο ξέρετε έχει και διαφορετική μυρωδιά» μας λέει και με το σκαρπέλο κόβει μια φλούδα ξύλου για να το μυρίσουμε, όπως η νοικοκυρά κόβει το γλυκό στο σπίτι της.

Καλύτερη αποτύπωση των σχεδίων επιτυγχάνεται στην καρυδιά, αλλά έχει μεγαλύτερη ευαισθησία. «Η αλήθεια είναι πως χάνομαι στη δουλειά. Δεν είναι λίγες οι φορές που η σύζυγός μου τηλεφωνεί για να μου θυμίσει ότι πρέπει να ανέβω για φαγητό» μας λέει γελώντας. Δυσκολεύεται πάντως και μόνο στην ιδέα ότι θα έρθει η στιγμή που δεν θα μπαίνει πλέον στο εργαστήριο για δουλειά.



Δεν είναι λίγες οι εκκλησίες και τα μοναστήρια του νομού Κοζάνης που έχουν δείγμα δουλειάς του κ. Χρήστου Σκαλιστή. Άλλωστε, το κύριο αντικείμενο της εργασίας του είναι τα σκαλιστά και τα ξυλόγλυπτα στις εκκλησίες. Πολλά από αυτά έγιναν μετά από δεκάδες ώρες δουλειάς, καθώς «ο χρόνος που θα κάνεις εξαρτάται από το είδος του σχεδίου που θέλεις να σκαλίσεις.

Μπορεί ένα κομμάτι να χρειαστεί από μια μέχρι τέσσερις μέρες. Όμως για μένα έχει σημασία ότι όλα γίνονται στο χέρι κι αυτό κάνει ένα έργο να έχει αξία και μοναδικότητα» τονίζει ο κ. Χρήστος. Τελευταία ομολογεί πως η δουλειά έχει πέσει λόγω της εισαγωγής βιομηχανοποιημένων ξύλων από το εξωτερικό, κυρίως από την Κίνα και την Ινδία. «Εννοείται πως η δουλειά αυτή δεν έχει καμία σχέση με τη χειροποίητη» δεν παραβλέπει να τονίσει.



Ο κ. Χρήστος είναι σήμερα 67 ετών και σε ένα με δυο χρόνια θα βγει στη σύνταξη. Αυτό που θα ήθελε να κάνει τότε είναι με κάποιο τρόπο να μαθαίνει σε νέους τη δουλειά του ξυλογλύπτη για να μη χαθεί με το χρόνο. Πριν δεκαπέντε χρόνια είχε ζητήσει από την τοπική αυτοδιοίκηση και την εκκλησία να του δώσουν ένα χώρο ώστε να οργανώσει σεμινάρια, αλλά δυστυχώς δεν εισακούστηκε. «Τότε υπήρχε ανταπόκριση από τους νέους, σήμερα όχι και τόσο, αλλά μια προσπάθεια αξίζει» αφήνει την ελπίδα.

Του Σωκράτη Μουτίδη

Πηγή:Omikron Magazine, www.omikron.tv

8.2.10

Wonderland



Η Άντζελα Μπρούσκου παρουσιάζει την παράσταση "Wonderland", βασισμένη στα έργα «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» και «Μέσα από τον Καθρέφτη» του Λιούις Κάρολ από τις 3 Φεβρουαρίου 2010 στο θέατρο Πάλλας.

H Αλίκη μεγάλη πια επιστρέφει στην παιδική της ηλικία–ξαναγίνεται παιδί- καθώς μπαίνει μέσα σε μία τεράστια οθόνη υπολογιστή και παγιδεύεται μέσα στα σκοτεινά δωμάτια του διαδίκτυου.
Κάνει κύκλους χωρίς πραγματική κατεύθυνση, αναζητά συγκεκριμένα πρόσωπα και μέρη που είχε ξαναζήσει.
Ο κόσμος των ενήλικων αποδεικνύεται γρήγορα παράλογος και αυταρχικός για ένα παιδί που δεν το ενδιαφέρουν οι κανόνες…Τα πρόσωπα κρύβονται πίσω από μάσκες, μιλάνε με γρίφους κι αινίγματα. Η σκιά του φωτογράφου -συγγραφέα την ακολουθεί και την απαθανατίζει κρυφά.
Είναι ο κακός ο λύκος ή ο καλός πρίγκιπας; Η Αλίκη πίνει το απαγορευμένο ποτό για να βλέπει μόνο αυτά που θέλει. Παγιδεύεται με τη φαντασία της σε υπέροχους κήπους, αναζητώντας αγάπη και ασφάλεια. Όμως βρίσκεται τελείως μόνη σ’ αυτά τα παράξενα μέρη που όλα κάτι της θυμίζουν. Το παρελθόν με το μέλλον μπερδεύονται. Η επιστροφή της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων είναι η ανάγκη της να μάθει την αλήθεια για τον εαυτό της.
Ο κόσμος της Αλίκης είναι όμως συγχρόνως και ο κόσμος της διασκέδασης και του θεάματος. Άνθρωποι που συμπεριφέρονται περίεργα μέσα από το χορό το τραγούδι και την προσδοκία που γεννάει τσίρκο. Οι εικόνες που ονειρεύεται αντικατοπτρίζονται στα άπειρα είδωλά τους.
Ο πραγματικός κόσμος συναντιέται με το μαγικό και μυστηριώδη αυτό κόσμο της κάτω από τη γη. Η Αλίκη ταξιδεύει από το σκοτάδι στο φως.

Wonderland from elculture.gr on Vimeo.