Οι πίνακες του Michel Κόκκινου είναι μακρινοί και συγχρόνως κοντινοί…
Είτε με χρώμα, είτε με μαύρο και άσπρο, αναδύουν την αυθεντικότητά του, το μυστήριο του και τον πλούσιο εσωτερικό του κόσμο.
O Michel Κόκκινος δεν οπισθοχωρεί. Προχωρεί πάντα… ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ πάντα… Γνωρίζει πως η ομορφιά κάνει τον κόσμο καλύτερο και αγωνίζεται ακατάπαυστα για να διατηρήσει αυτήν την ομορφιά, που κρύβει μέσα του βαθιά.
Ο Michel Kόκκινος ξέρει να αγκαλιάζει ολόκληρο το σύμπαν, με το θαύμα του έργου του. Τα έργα του είναι λουλούδια του ήλιου και κοχύλια του φεγγαριού.
Το χρώμα του μεταμορφώνεται σε ήχο…
Ο ήχος του μεταμορφώνεται σε χρώμα…
Βλέπει από μακριά αυτό που βρίσκεται κοντά…
Βλέπει από κοντά αυτό που βρίσκεται μακριά…
Ο καλλιτέχνης με τους πίνακές του, μας φορτώνει με το αέρινό του βάρος, τις θωπείες των συνειρμών του, την ονειροφαντασία των παραισθήσεων, τις ερεβώδεις αστραπές, τις ατραπούς του τού ανείπωτου.
Η ζωγραφική του είναι κατά βάση ανθρωποκεντρική.
Όταν απεικονίζει τοπία ή την φιγούρα σε συνάρτηση με στοιχεία του περιβάλλοντος, τα παρουσιάζει μέσα από μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που αποδίδει ρευστές και εσωτερικά συγκρουσιακές ή αντιφατικές καταστάσεις, που αποτυπώνουν αινίγματα της ζωής, δίνοντας εναύσματα στοχασμού στον θεατή.
Τα θέματα του καλλιτέχνη, με συμβολικό ή αλληγορικό περιεχόμενο, προέρχονται από μετουσιωμένες παρατηρήσεις της καθημερινότητας, συνδυασμένες με μνήμες και εντυπώσεις, οι οποίες αναβλύζουν άλλοτε από το ατομικό και πότε από το συλλογικό υποσυνείδητο.
Η πηγαία εικαστική γραφή του Μιχάλη Κόκκινου διακρίνεται για την ρευστότητα και την εξπρεσιονιστική της ελευθερία, αναδεικνύοντας τις χυμώδεις εντάσεις, αλλά και τις ομιλητικές αντιπαραθέσεις του χρώματος, καθώς αυτές διαμορφώνουν εικόνες υποβλητικές, με την φωταύγεια και τις δραματικές σκιές να δραστηριοποιούν τον νού και την φαντασία του θεατή, προκειμένου να διαισθανθεί πίσω από τα ορατά, τα υφέρποντα κυρίως και τα σιωπηλά παραλειπόμενα της κάθε σύνθεσης.
Εικαστικό Σχόλιο της καθ. Παν/μίου Αθηνών, Ιστορικού Τέχνης και Κριτικού, Αθηνάς Σχινά:
Το έργο του Μιχάλη Κόκκινου, «Το κομπολόι» είναι μια από τις πλέον αντιπροσωπευτικές του ζωγραφικές συνθέσεις. Ο καλλιτέχνης συνηθίζει να αποδίδει συνεκδοχικά το βλέμμα, την στάση του σώματος, τις χειρονομίες ή το ύφος του προσώπου, ως ενδεικτικό γνώρισμα της σύνολης προσωπικότητας που αποτυπώνει στις επιφάνειές του, κυρίως αναφορικά με τον ψυχισμό της.
Το συγκεκριμένο έργο «Το Κομπολόι» απεικονίζει ένα ζεύγος χεριών, το ένα δίπλα στο άλλο, ακουμπισμένα σε ένα τραπέζι. Πρόκειται για τα χέρια κάποιου μεσήλικα που φανερώνουν τον μόχθο και τις περιπέτειες της ζωής, σε ώρα ανάπαυλας. Η χαλαρή θέση των χεριών δηλώνει, εμμέσως πλην σαφώς, την αποκτηθείσα εμπειρία του παρελθόντος και μαζί την αποκομισθείσα σοφία, όχι χωρίς πόνο και δυσκολίες. Ο μεσήλικας εύλογα βρίσκεται στη δύση του βίου του, χωρίς να έχει παραιτηθεί και χωρίς να τον έχουν εγκαταλείψει οι δυνάμεις του.
Παραπέμπω στην αναφορά του Ομήρου. Εκεί, ο μεγάλος αυτός ποιητής αναφέρεται στον ήλιο (“Οδύσσεια”), λέγοντας πως μόνον στη δύση του μπορεί κανείς να αισθανθεί όλη την δύναμη και την ακτινοβολία του. Μόνον τότε μπορεί κανείς να αντικρίσει το σχήμα του και να αντιληφθεί αναδρομικά την μεγαλοσύνη του.
Ο Μιχάλης Κόκκινος χρησιμοποιεί την παραστατικότητα, χωρίς να καθηλώνεται σ’ αυτήν. Δεν τον ενδιαφέρει ο λεπτομερής περιγραφικός σχεδιασμός, αλλά να μεταφέρει στον θεατή την αίσθηση που προκαλεί το θέμα του ζωγραφισμένο με εξπρεσιονιστικές χρωματικές αντιπαραθέσεις (κίτρινο-μενεξεδί-βαθύ μαβί), καθώς η συγκοπτόμενή του πινελιά τονίζει τις εντάσεις και τις υφέσεις που προκαλούνται μέσα από τον χρωμοσχεδιαστικό της διάλογο. Το φως διαπερνά όλο το θέμα, χωρίς να αφήνει σκοτάδια και χωρίς να διακρίνεται συγκεκριμένη εστία έκλυσης αυτού του φωτός, με αποτέλεσμα η χοϊκότητα και η γήινη αίσθηση που προκαλεί η συγκεκριμένη μορφοπλασία των χεριών, να αποκτά μια διάσταση μετέωρη και μεταφυσική.
Εκτιμώ τη θεματική και χρωματική τόλμη σ’ έναν “ιδιότροπο” εξπρεσιονισμό που εκπέμπει, αλλά και σκάβει το θέμα πολύτροπα. Στέκομαι ιδιαίτερα στο «Κομπολόι» στα πουαντιλισμένα τραυματικά χέρια που μετρούν το χρόνο ως τις μαύρες του ρίζες.
Ανάμεσα στα διάσπαρτα έργα ο ζωγράφος φαίνεται να κρατά ένα νήμα πιο δημιουργικό και καλλιτεχνικό σε τέσσερις πίνακες. Τρία πορτραίτα και ένα μικρό που “μιλάει” καλύτερα: Τα ζωγραφισμένα χέρια, αργασμένα και ταλαιπωρημένα από το πέρασμα του χρόνου και τον μόχθο.
…Γιατί η αλήθεια στη ζωγραφική του Κόκκινου δεν βρίσκεται αλλά κατασπαράζεται…
Η προσωπική έκφραση του Μιχάλη Κόκκινου τόσο με τη ζωγραφική του όσο και την ποίησή του είναι κατά την άποψή μου «ωμά ρομαντική».
«Τιμή σε όσους έχουν ηττηθεί! Τιμή σε όσους έχουν πληγωθεί!».
Η εξπρεσιονιστική κραυγή του Μιχάλη Κόκκινου, είτε εκφρασμένη από τα νοήματα της ποίησής του, είτε από τα δυνατά κόκκινα των πινάκων του φέρνει τον αναγνώστη και θεατή σε κατάσταση εγρήγορσης.
Ο εικαστικός κόσμος του Μιχάλη Κόκκινου, μοιάζει πλημμυρισμένος από πάθος και φλόγα. Από παλλόμενα χρώματα, τολμηρές γραμμές και δυναμικές εικόνες, από γνώση μα και ασυμβίβαστη διάθεση, την οποία κάθε πινελιά μοιάζει να υπογραμμίζει.
O Michel Κόκκινος δεν οπισθοχωρεί. Προχωρεί πάντα… ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ πάντα… Γνωρίζει πως η ομορφιά κάνει τον κόσμο καλύτερο και αγωνίζεται ακατάπαυστα για να διατηρήσει αυτήν την ομορφιά, που κρύβει μέσα του βαθιά.
Ο Michel Kόκκινος ξέρει να αγκαλιάζει ολόκληρο το σύμπαν, με το θαύμα του έργου του. Τα έργα του είναι λουλούδια του ήλιου και κοχύλια του φεγγαριού.
Το χρώμα του μεταμορφώνεται σε ήχο…
Ο ήχος του μεταμορφώνεται σε χρώμα…
Βλέπει από μακριά αυτό που βρίσκεται κοντά…
Βλέπει από κοντά αυτό που βρίσκεται μακριά…
Ο καλλιτέχνης με τους πίνακές του, μας φορτώνει με το αέρινό του βάρος, τις θωπείες των συνειρμών του, την ονειροφαντασία των παραισθήσεων, τις ερεβώδεις αστραπές, τις ατραπούς του τού ανείπωτου.
Η ζωγραφική του είναι κατά βάση ανθρωποκεντρική.
Όταν απεικονίζει τοπία ή την φιγούρα σε συνάρτηση με στοιχεία του περιβάλλοντος, τα παρουσιάζει μέσα από μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που αποδίδει ρευστές και εσωτερικά συγκρουσιακές ή αντιφατικές καταστάσεις, που αποτυπώνουν αινίγματα της ζωής, δίνοντας εναύσματα στοχασμού στον θεατή.
Τα θέματα του καλλιτέχνη, με συμβολικό ή αλληγορικό περιεχόμενο, προέρχονται από μετουσιωμένες παρατηρήσεις της καθημερινότητας, συνδυασμένες με μνήμες και εντυπώσεις, οι οποίες αναβλύζουν άλλοτε από το ατομικό και πότε από το συλλογικό υποσυνείδητο.
Η πηγαία εικαστική γραφή του Μιχάλη Κόκκινου διακρίνεται για την ρευστότητα και την εξπρεσιονιστική της ελευθερία, αναδεικνύοντας τις χυμώδεις εντάσεις, αλλά και τις ομιλητικές αντιπαραθέσεις του χρώματος, καθώς αυτές διαμορφώνουν εικόνες υποβλητικές, με την φωταύγεια και τις δραματικές σκιές να δραστηριοποιούν τον νού και την φαντασία του θεατή, προκειμένου να διαισθανθεί πίσω από τα ορατά, τα υφέρποντα κυρίως και τα σιωπηλά παραλειπόμενα της κάθε σύνθεσης.
Εικαστικό Σχόλιο της καθ. Παν/μίου Αθηνών, Ιστορικού Τέχνης και Κριτικού, Αθηνάς Σχινά:
Το έργο του Μιχάλη Κόκκινου, «Το κομπολόι» είναι μια από τις πλέον αντιπροσωπευτικές του ζωγραφικές συνθέσεις. Ο καλλιτέχνης συνηθίζει να αποδίδει συνεκδοχικά το βλέμμα, την στάση του σώματος, τις χειρονομίες ή το ύφος του προσώπου, ως ενδεικτικό γνώρισμα της σύνολης προσωπικότητας που αποτυπώνει στις επιφάνειές του, κυρίως αναφορικά με τον ψυχισμό της.
Το συγκεκριμένο έργο «Το Κομπολόι» απεικονίζει ένα ζεύγος χεριών, το ένα δίπλα στο άλλο, ακουμπισμένα σε ένα τραπέζι. Πρόκειται για τα χέρια κάποιου μεσήλικα που φανερώνουν τον μόχθο και τις περιπέτειες της ζωής, σε ώρα ανάπαυλας. Η χαλαρή θέση των χεριών δηλώνει, εμμέσως πλην σαφώς, την αποκτηθείσα εμπειρία του παρελθόντος και μαζί την αποκομισθείσα σοφία, όχι χωρίς πόνο και δυσκολίες. Ο μεσήλικας εύλογα βρίσκεται στη δύση του βίου του, χωρίς να έχει παραιτηθεί και χωρίς να τον έχουν εγκαταλείψει οι δυνάμεις του.
Παραπέμπω στην αναφορά του Ομήρου. Εκεί, ο μεγάλος αυτός ποιητής αναφέρεται στον ήλιο (“Οδύσσεια”), λέγοντας πως μόνον στη δύση του μπορεί κανείς να αισθανθεί όλη την δύναμη και την ακτινοβολία του. Μόνον τότε μπορεί κανείς να αντικρίσει το σχήμα του και να αντιληφθεί αναδρομικά την μεγαλοσύνη του.
Ο Μιχάλης Κόκκινος χρησιμοποιεί την παραστατικότητα, χωρίς να καθηλώνεται σ’ αυτήν. Δεν τον ενδιαφέρει ο λεπτομερής περιγραφικός σχεδιασμός, αλλά να μεταφέρει στον θεατή την αίσθηση που προκαλεί το θέμα του ζωγραφισμένο με εξπρεσιονιστικές χρωματικές αντιπαραθέσεις (κίτρινο-μενεξεδί-βαθύ μαβί), καθώς η συγκοπτόμενή του πινελιά τονίζει τις εντάσεις και τις υφέσεις που προκαλούνται μέσα από τον χρωμοσχεδιαστικό της διάλογο. Το φως διαπερνά όλο το θέμα, χωρίς να αφήνει σκοτάδια και χωρίς να διακρίνεται συγκεκριμένη εστία έκλυσης αυτού του φωτός, με αποτέλεσμα η χοϊκότητα και η γήινη αίσθηση που προκαλεί η συγκεκριμένη μορφοπλασία των χεριών, να αποκτά μια διάσταση μετέωρη και μεταφυσική.
Εκτιμώ τη θεματική και χρωματική τόλμη σ’ έναν “ιδιότροπο” εξπρεσιονισμό που εκπέμπει, αλλά και σκάβει το θέμα πολύτροπα. Στέκομαι ιδιαίτερα στο «Κομπολόι» στα πουαντιλισμένα τραυματικά χέρια που μετρούν το χρόνο ως τις μαύρες του ρίζες.
Ανάμεσα στα διάσπαρτα έργα ο ζωγράφος φαίνεται να κρατά ένα νήμα πιο δημιουργικό και καλλιτεχνικό σε τέσσερις πίνακες. Τρία πορτραίτα και ένα μικρό που “μιλάει” καλύτερα: Τα ζωγραφισμένα χέρια, αργασμένα και ταλαιπωρημένα από το πέρασμα του χρόνου και τον μόχθο.
…Γιατί η αλήθεια στη ζωγραφική του Κόκκινου δεν βρίσκεται αλλά κατασπαράζεται…
Η προσωπική έκφραση του Μιχάλη Κόκκινου τόσο με τη ζωγραφική του όσο και την ποίησή του είναι κατά την άποψή μου «ωμά ρομαντική».
«Τιμή σε όσους έχουν ηττηθεί! Τιμή σε όσους έχουν πληγωθεί!».
Η εξπρεσιονιστική κραυγή του Μιχάλη Κόκκινου, είτε εκφρασμένη από τα νοήματα της ποίησής του, είτε από τα δυνατά κόκκινα των πινάκων του φέρνει τον αναγνώστη και θεατή σε κατάσταση εγρήγορσης.
Ο εικαστικός κόσμος του Μιχάλη Κόκκινου, μοιάζει πλημμυρισμένος από πάθος και φλόγα. Από παλλόμενα χρώματα, τολμηρές γραμμές και δυναμικές εικόνες, από γνώση μα και ασυμβίβαστη διάθεση, την οποία κάθε πινελιά μοιάζει να υπογραμμίζει.
